ارزیابی چالش‌های نظام آموزش عالی ایران بعد از انقلاب در فرآیند سیاستگذاری و تصمیم‌سازی علمی و اجرایی

چکیده

هدف: پژوهش حاضر با هدف ارزیابی چالش­های نظام آموزش عالی ایران بعد از انقلاب در فرآیند سیاستگذاری و تصمیم‌سازی علمی و اجرایی می‌باشد.   روش‌شناسی: پژوهش از نظر هدف کاربردی، ­از نظر نحوه جمع­آوری داده­ها ترکیبی(آمیخته اکتشافی) است. جامعه پژوهش شامل اسناد و منابع مکتوب و صاحب‌نظران و اساتید دانشگاهی بوده­اند که در موضوع مورد بررسی دارای اطلاعات کافی باشند. ابزار پژوهش شامل: 1- فرم­های فیش­برداری، 2- مصاحبه نیمه ساختاریافته، 3- پرسشنامه محقق ساخته بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده­های کیفی از روش کدگذاری و در بخش کمی از آزمون­های آماری تحلیل عاملی اکتشافی، تحلیل عاملی تأییدی و معدلات ساختاری استفاده شد. تجزیه و­تحلیل داده­ها به کمک نرم­افزار PLS انجام شد.   یافته‌ها: بر اساس نتایج بخش کیفی پژوهش چالش­های نظام آموزش عالی جمهوری اسلامی ایران در حوزه علمی و اجرایی در 19 مؤلفه دسته طبقه­بندی شدند. در بخش کمی نتایج بیانگر آن است که از 19 مؤلفه چالش­های بدست آمده در بخش کیفی مؤلفه­های (تمرکز بر گسترش کمی آموزش عالی (حاکمیت پارادایم کمی)، مغفول ماندن کیفیت و بی‌توجهی به آن در سیاست‌های کلی آموزش عالی، عدم توجه به آمایش سرزمین در آموزش عالی، مناسب نبودن استانداردهای آموزشی و تسهیلات در سطح جهانی و ابعاد مرتبط با خصوصی‌سازی دانشگاه‌ها) به عنوان چالش­های نظام آموزش عالی بعد از انقلاب مورد تأیید قرار نگرفت و 14 مؤلفه دیگر مورد تأیید قرار گرفتند.   نتیجه گیری: براساس یافته­های پژوهش می­توان نتیجه‌گیری کرد که ارزیابی نظام آموزش عالی ایران بعد انقلاب نشان می­دهد که چالش­های زیادی در آموزش عالی وجود دارد که مورد بحث و بررسی قرار گرفت.